KARTOGRAFIA ŚWIADOMOŚCI – ANDRZEJ NIEWIADOMSKI
Punktem wyjścia dla spotkania będą dwie prace Andrzeja Niewiadomskiego. Pierwszą jest nieopublikowany jak dotąd „K (esej podróżny)”, w którym znajduje się również wątek podróży śladami Haupta. Drugą natomiast – „Mapa. Prolegomena” (Ośrodek Brama Grodzka Teatr NN, 2012), esej, który stara się przekroczyć granice gatunkowe. Jest to najprawdopodobniej pierwsza polska książka poświęcona mapie. Nie jest ona jednak przeznaczona dla wąskiego kręgu humanistów – miłośników geografii i kartografii, rzecz bowiem ujmuje mapę w perspektywie refleksji filozoficznej i teologicznej, w perspektywie historii i estetyki, w perspektywie poezji i namysłu nad literaturą, w perspektywie prywatnej biografii autora i wyobraźni, a także tego, co możemy nazwać kartograficznym praxis – sferą obustronnych wpływów kartografii i życia. Dotyczy specyficznej postaci wtajemniczenia w rzeczywistość i kategorii postrzegania świata. Jest jednocześnie prozą wspomnieniową i traktatem, próbą zbadania, jak pewne utarte przekonania ulegają destrukcji w konfrontacji z jednym tylko elementem naszego otoczenia, mapą, która tyleż jest banalna, co tajemnicza, tyleż czytelna, co hermetyczna. Wreszcie, książka ta jest próbą wskazania na różne rejestry języka, przy pomocy których próbujemy oswoić i opanować rzeczywistość w skali mikro i w skali makro. Rejestry, które objawiając swoją urodę i stylistyczne właściwości, nie mogą jednocześnie sprostać zadaniu nazwania relacji pomiędzy potrzebą porządkowania i chaotycznym światem.
Andrzej Niewiadomski | Poeta, eseista, historyk literatury, redaktor. Współzałożyciel i redaktor Kwartalnika Literackiego „Kresy” (1989-2010). Przez kilkanaście lat zajmował się również krytyką literacką. Debiutował w 1988. Autor dziewięciu książek poetyckich: „Panopticum” (Lublin 1992), „Niebylec” (Warszawa 1994), „Prewentorium” (Lublin 1997), „Kruszywo” (Legnica 2001), „Locja” (Kraków 2005), „Tremo” (Lublin, 2010), „Dzikie lilie” (Poznań, 2012), „Kapsle i etykietki” (Mikołów, 2013), „Pan Optico” (Wrocław 2014), książki eseistycznej „Mapa. Prolegomena” (Lublin, 2012) i trzech naukowych: „Niebliskie wyprawy. Jerzy Zagórski i poetycka przygoda nowoczesności” (Lublin 2001), „Światy z jawnych słów i kwiatów ukrytych. O refleksji metapoetyckiej w nowoczesnej poezji polskiej” (Lublin 2010), „Jeden jest zawsze ostrzem. Inna nowoczesność Zygmunta Haupta” (Lublin 2015). Ukończył również „K. Esej podróżny” oraz „Błękitne ciało. Esej nagrobny”. Autor licznych rozproszonych publikacji poetyckich, krytycznych i naukowych (artykuły w czasopismach, publikacjach zbiorowych, słownikach, publikacjach pokonferencyjnych). Zajmuje się problematyką awangardy poetyckiej, poezji najnowszej, metapoezji, katastrofizmu w literaturze 20-lecia międzywojennego, dziedzictwem 20-lecia w literaturze powojennej, dynamiką wewnętrznych związków w obrębie polskiej prozy modernistycznej. Publikował m. in. w „Kresach”, „Twórczości”, „Odrze”, „Znaku”, „Toposie”, „FA-arcie”, „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach Drugich”. Jego wiersze tłumaczone były na języki angielski, niemiecki, rosyjski, słowacki, słoweński, bułgarski i hiszpański oraz umieszczane w antologiach nowej poezji polskiej na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Brał udział w wielu różnych wydarzeniach życia literackiego i kulturalnego. Jest kierownikiem Zakładu Literatury Współczesnej UMCS. Mieszka w Lublinie.